Ebru Baybara Demir

Kaç çalışanın var diyorlar bilmiyorum diyorum. Sanırım hiç yok... Bir restoranım var ve her aksam aynı benim gibi yemeğini yapan, sunan, dans eden, baska insanlari tanimaktan mutlu olan, yüzleri hep gülen yol arkadaşlarım var benim. Tüm gün hiç bir konuda didismeden duramasak da günün sonunda anlıyoruz ki birbirimiz olmadan da yapamıyoruz.
Paylaştığımız işimizi aşkla heyecanla ve mutlulukla yapiyoruz. Yemek yapıp sunmaktan öte bizim işimiz ve dostluğumuz.

Her akşam yemek servisinden önce mutfakta hep bir selfimiz var.Her akşam yaptığımız yemeği sunarken birlikte dans ediyoruz. Misafirlerimizle halay çekmeden olmaz. Birlikte yemek yiyip, çay içmesek, sohbet etmesek o günü yaşanmış saymayız.

Abla gel artık özledik seni diyen kardeşlerim var en kiymetlisi:) Hic biri daha önce bir restoranda ne yemek yapmisti, ne de servis. Çoğunun ilk profesyonel işi idi Cercis Murat Konağındaki hayatı. Okula gelir gibi gelip öğrendiler herşeyi. Şimdi ise fazla söze gerek yok.
19 yıl bitti. Dile kolay!

 Diyeceğim o ki, benim isim tabak yapıp sunmaktan öte. Bunun duygunun ve gururun tarifi yok. Bir sef olarak yemegin lezzetinin yani sira tabagimin ne kadar insanın hayatını etkilediği onemli benim için. Mutfağının ve restoranımın duvarları yok! Sınır koyamadım hicbir zaman. Sadece sayısını bilmedigim kadar, topraktan tabaga denk uzanan serüvende benimle olan bir cok yol arkadasım var.

Yolunuzu mutlaka Mardine düşürün sizi ağırlamaktan onur duyacagiz.